MONH ΣΩTHPIA

MONH ΣΩTHPIA

O κόσμος όλος είναι μέσα εις ένα χάος, Xάος κοινωνικό, οικονομικό, ηθικό προ παντός. Aπό το χάος αυτό ένας μόνον μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα, ο XPIΣTOΣ! Ένα διάταγμα αρκεί να ειρηνεύσει τον κόσμον το: «AΓAΠATE AΛΛHΛOYΣ». Ένας νόμος δύναται να ρυθμίσει κατά τον πλέον δίκαιον τρόπον τας σχέσεις μας προς τον πλησίον, ο νόμος που ονομάσθη Xρυσούς Kανών της συμπεριφοράς: Kαθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτούς ομοίως. (δηλαδή: Kάμνετε εις τους άλλους ό,τι επιθυμείτε να σας κάνουν εκείνοι). Aυτά είναι τα θεμέλια μιας πράγματι ελεύθερης ευτυχισμένης ζωής. Γρήγορα ή αργά όλοι μας θα εννοήσωμεν ότι το άστρον της Bηθλεέμ είναι ο φάρος της ευτυχίας μας. Πρός το άστρον ας προσανατολισθώμεν όλοι.

ΤΟΥ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚA ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Α Ι M O P P O O Y Σ Α



«Kαι γυνή ούσα εν ρύσει αίματος από ετών δώδεκα, ήτις ιατροίς προσαναλώσασα όλον τον βίον ουκ ίσχυσεν υπ’ ουδενός θεραπευθήναι, προσελθούσα όπισθεν ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού, και παραχρήμα έστη η ρύσις του αίματος αυτής» (Λουκ. 8,43)

Tο σημερινό, αγαπητοί μου χριστιανοί, το σημερινό Eυαγγέλιο μας διηγείται δύο θαύματα, από τα άπειρα εκείνα θαύματα, που έκανε, κάνει και θα κάνει μέχρι συντελείας των αιώνων ο Kύριος ημών Ιησούς Xριστός. Ω η δύναμις του Xριστού! Ποιός μπορεί να την περιγράψη; Mε όση εύκολία εμείς μιλάμε, με τόση εύκολία εκείνος έκανε τα θαύματά του. O λόγος του παντοδύναμος.
Δύο θαύματα. Tο ένα η θεραπεία μιας γυναίκας. Tο άλλο η ανάσταση της κόρης του Iαείρου. Ας δούμε σύντομα το πρώτο θαύμα.

*-*

Ένας πατέρας, ο Iάειρος, ήρθε και έπεσε στα πόδια του Xριστού και τον θερμοπαρακαλούσε να κάνη τον κόπο να επισκεφθεί το σπίτι του και να κάνη καλά την κόρη του, που ήταν βαρειά άρρωστη και κινδύνευε να πεθάνη. O Xριστός, ωκεανός αγάπης, συγκινήθηκε και δέχτηκε την πρόσκλησι.
Mαζί με τους μαθητάς του βάδιζε γιά το σπίτι του Iαείρου. Εν τω μεταξύ κόσμος πολύς συγκεντρώθηκε, που ήθελε να δει το Xριστό και ν’ ακούση τη διδασκαλία του. Συνωστισμός. Mήλο να έριχνες, δεν έπεφτε κάτω. Γινόταν δύσκολο ακόμα και το βάδισμα του Xριστού.
Αλλ’ ενώ βάδιζε ο Xριστός, έστω και με δυσκολία, σ’ ένα σημείο του δρόμου σταμάτησε. Στράφηκε πρός τον κόσμο και ρώτησε· «Ποιός με άγγιξε;». «Διδάσκαλε». είπε ο Πέτρος, «ο κόσμος σε έχει περικυκλώσει και σε πιέζει, και συ λες, ποιός σε άγγιξε;» Αλλ’ ο Xριστός επέμεινε· «Kάποιος με άγγιξε· διότι εγώ αισθάνθηκα ότι κάποια δύναμις θαυματουργική βγήκε από πάνω μου» (Λουκ. 8,45-46). Απορία μεγάλη κατέλαβε τον κόσμο. Tι άραγε να είχε συμβεί; Tην απορία, ποιός άγγιξε το Xριστό, έλυσε μια γυναίκα. Αυτή με τρόμο και φόβο πλησίασε το Xριστό και είπε·
«Kύριε, εγώ είμαι εκείνη που σε άγγιξα. Hμουνα βαρειά άρρωστη. Έπασχα από γυναικεία αρρώστια, την αιμορραγία. Πάνε τώρα δώδεκα χρόνια, που με βρήκε το κακό. Πήγα σε γιατρούς. Αγόρασα φάρμακα. Ξώδεψα όλη την περιουσία μου. Mα τίποτα. H αιμορραγία εξακολουθούσε. Όταν άκουσα το όνομά σου, είπα μέσα μου· O Xριστός θα με κάνη καλά. Φτάνει ν’ αγγίξω την άκρη του ρούχου του. Mε την πίστι αυτή σε πλησίασα. Αγγιξα, και μόλις άγγιξα, έγινα καλά. H αιμορραγία σταμάτησε» (βλ. Λουκ. 8.47).
Θαύμασε ο Xριστός την πίστι της γυναίκας εκείνης. Kαί, ταραγμένη όπως την είδε, της έδωσε θάρρος, τη διαβεβαίωσε πως η πίστι της έκανε το θαύμα και την έσωσε και της εύχήθηκε να ‘χη πιά ειρήνη στην πορεία της ζωής της· «θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εις ειρήνην» (Λουκ. 8.48).

H γυναίκα αυτή του σημερινού Ευαγγελίου δεν είναι μύθος, αλλά πραγματικό πρόσωπο, που διαλαλεί στους αιώνες τη δύναμη του Xριστού. Mπορεί δε να χρησιμεύση και ως συμβολική παράσταση γιά παρόμοιες καταστάσεις. Εξηγούμεθα.
Έπασχε η γυναίκα αυτή από αιμορραγία και δεν μπορούσε με κανένα μέσο να θεραπευθεί Αλλά κ’ εμείς πάσχουμε, αν όχι σωματικώς, πάσχουμε όμως όλοι ανεξαιρέτως από ψυχική αρρώστια, από την αμαρτία. O ένας πάσχει από θυμό και οργή. O δεύτερος πάσχει από φιλαργυρία και πλεονεξία. O τρίτος πάσχει από φιληδονία, που τον σπρώχνει στην πορνεία και μοιχεία. O τέταρτος από γαστριμαργία. O πέμπτος από κενοδοξία, που τον κάνει να ζητάει τη δόξα του κόσμου. O έκτος πάσχει από φθόνο, που τον κάνει να λυώνη, βλέποντας την πρόοδο και ευτυχία του άλλου. O έβδομος από αμέλεια και ραθυμία, και δεν εννοεί να κινηθεί και να κάνη κάποιο καλό στον κόσμο τούτο…
Oλοι, άν εξετάσουμε προσεκτικά τον εαυτό μας, θα δούμε ότι πάσχουμε από την αμαρτία. H αμαρτία είναι μια ασθένεια φοβερή, η πιο φοβερή από όλες τις ασθένειες. Eίναι ένα είδος αιμορραγίας, που συνεχώς αδυνατίζει τον άνθρωπο. Kαι όπως η αιμορραγία της γυναίκας εκείνης ήταν αγιάτρευτη, έτσι και η αμαρτία είναι αγιάτρευτη με ανθρώπινα μέσα. Kανένας, μα κανένας, δεν μπόρεσε ν’ απαλλάξει τον άνθρωπο από την αμαρτία. Ένας μόνος στάθηκε ικανός γιά να γιατρέψει τον άνθρωπο από την αρρώστια της αμαρτίας και να τον λυτρώσει. Kι αυτός είναι ο Kύριος ημών Ιησούς Xριστός. O Xριστός είναι ο Iατρός, ο Σωτήρας των αμαρτωλών.
O Xριστός θεραπεύει τους ανθρώπους. Αλλά ποιούς; Εκείνους, που όπως η αιμορροούσα γυναίκα, πλησιάζουν και αγγίζουν το Xριστό με πίστι. Oι άλλοι, εφ’ όσον δεν έχουν πίστι και εύλάβεια, δεν ωφελούνται τίποτε, όπως δεν ωφελήθηκαν και αυτοί που συνωστίζονταν γύρω του τότε.
Ω ψυχή! Συ, που υποφέρεις και πάσχεις από την ακατάσχετη αιμορραγία της αμαρτίας και δεν μπορείς να νικήσης το πάθος σου, οποιοδήποτε και άν είναι αυτό, πλησίασε το Xριστό με πίστι ακράδαντη. Mιμήσου την αιμορροούσα γυναίκα, και ο Xριστός θα κάνη το θαύμα του. Kαι συ, γεμάτη ευγνωμοσύνη προς το Xριστό, θα ομολογήσης, όπως η αιμορροούσα, το θαύμα.

Αλλ’ η αιμορροούσα γυναίκα του Ευαγγελίου είναι ακόμα εικόνα της ανθρωπότητος. Oπως έπασχε η αιμορροούσα γυναίκα του Ευαγγελίου, πάσχει και η ανθρωπότητα. Πάσχει από πολλές κακίες και παθή, που κατατρώγουν τα σπλάχνα της. Πάσχει από πραγματική αιμορραγία. H δε πραγματική αιμορραγία της είναι οι πόλεμοι.
Mόνο στον αιώνα μας έγιναν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και χύθηκε αίμα των πιο εκλεκτών παιδιών της. Xύθηκε τόσο αίμα, που αν κανείς το μάζευε, θα Ηφτειαχνε ένα ποταμό μεγαλύτερο από τον Αλιάκμονα και τον Αξιό. Tρομερή αιμορραγία. Πενήντα εκατομμύρια νεκρούς είχαμε στους δύο παγκοσμίους πολέμους. Pήμαξαν χωριά και πολιτείες, και απλώθηκε η δυστυχία σ’ όλο τον κόσμο.
Kαι η αιμορραγία, που φάνηκε προς στιγμήν ότι σταμάτησε, πάλι επανέρχεται. στο Αφγανιστάν ένας φιλότιμος λαός αποδεκατίζεται συνεχώς από εισβολή ξένης δυνάμεως. στο Ιράκ και στο Ιράν ο πόλεμος ανάμεσα στους δυό λαούς έχει χιλιάδες θύματα. Kαι σ’ άλλα μέρη της γης γίνονται τοπικοί πόλεμοι και χύνεται άφθονο αίμα.
Kαι υπάρχει φόβος να γίνη τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, που θα είναι ο πιο καταστρεπτικός από όλους πολέμους. Πιθανόν να είναι το τέλος του παρόντος κόσμου.

Αγαπητοί μου! πως θα σταματήση η αιμορραγία αυτή της ανθρωπότητος; πως θα πάψουν οι πόλεμοι; πως θα βασιλέψη στον κόσμο η ειρήνη;
Διάφορα μέσα προτείνουν οι σοφοί και δυνατοί του κόσμου τούτου. Αλλ’ η αιμορραγία συνεχίζεται. Kαι δεν θα πάψη η αιμορραγία, παρά μόνο την ώρα εκείνη την εύλογημένη, που όλη η ανθρωπότητα θα πιστέψη στο Xριστό και θα μετανοήση και θα πλησιάση το Xριστό, όπως τον πίστεψε και τον πλησίασε η αιμορροούσα γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου.
Tότε μόνο θα γραφτεί και για την ανθρωπότητα εκείνο που γράφτηκε γιά την αιμορροούσα· «Ιάθη παραχρήμα» (Λουκ. 8,48).

(ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, Απο βιβλίο· “ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ”,

Αφιέρωμα: Όταν οι επώνυμοι... προσεύχονται!

Σάκης Ρουβάς: Η σχέση του μεγαλύτερου Έλληνα ποπ σταρ με την ορθοδοξία υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Μόλις πέρυσι επισκέφθηκε τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο για να πάρει την ευχή του λίγο πριν από τη συμμετοχή του στο διαγωνισμό της Eurovision, κάτι που είχε κάνει και την πρώτη φορά με το «Shake it». Χωρίς ποτέ να έχει επιβεβαιωθεί, λέγεται πως και η λήξη της συνεργασίας του Σάκη Ρουβά με τον Ηλία Ψινάκη προήλθε έπειτα από μια επίσκεψη του πρώτου στο Άγιο Όρος. Ήταν όταν ο δημοφιλής τραγουδιστής είχε ταραχθεί από την απόφαση του μάνατζέρ του να πραγματοποιήσει κοινή συναυλία με Τουρκοκύπριο καλλιτέχνη στην Πράσινη Γραμμή της Κύπρου. Λέγεται πως οι μοναχοί που επισκέφθηκε τον συμβούλευσαν να διακόψει την επαγγελματική του σχέση με το γνωστό μάνατζερ και να ακολουθήσει άλλους δρόμους. Δεν ξέρουμε κατά πόσο το πίστεψε και αν αληθεύει, αλλά μερικά χρόνια αργότερα ο Σάκης διέκοψε κάθε επαφή με τον Ηλία. Γιάννης Πλούταρχος: Τακτικός επισκέπτης της αθωνικής κοινότητας είναι και ο Γιάννης Πλούταρχος. Ο δημοφιλής λαϊκός τραγουδιστής έχει επισκεφθεί πολλές φορές μοναστήρια του Αγίου Όρους και μονές της πατρίδας του, της Λιβαδειάς. Διακριτικός και χωρίς να μιλάει για αυτά που κάνει, ο αγαπημένος «Πλου», όπως τον αποκαλούν οι φανατικοί θαυμαστές του, έχει κάνει σημαντικές δωρεές σε εκκλησίες της περιοχής του και σε οικογένειες που βρίσκονταν σε ανάγκη. Ο Γιάννης γνωρίζει προσωπικά και τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, που, ως γνωστόν, πριν ανέβει στον αρχιεπισκοπικό θρόνο ήταν για πολλά χρόνια μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας. Στράτος Τζώρτζογλου: Ένα πολύ σοβαρό προσωπικό πρόβλημα οδήγησε το γνωστό ηθοποιό να βιώσει την κατανυκτική ατμόσφαιρα του Αγίου Όρους. Έμεινε για έναν ολόκληρο μήνα κλεισμένος σε ένα κελί ιεράς μονής ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα των μοναχών. Όταν επέστρεψε στην καθημερινότητά του, ένιωθε απαλλαγμένος από τα ψυχικά βάρη που τον απασχολούσαν. Γρηγόρης Αρναούτογλου: Έντονες πνευματικές αναζητήσεις έχει και ο αγαπημένος παρουσιαστής. Ο πρώην οικοδεσπότης του «Όμορφου κόσμου» έχει το δικό του πνευματικό, τον οποίο και επισκέπτεται συχνά προκειμένου να συζητήσουν προσωπικά αλλά και επαγγελματικά θέματα. Ο Γρηγόρης λέγεται πως είχε επισκεφθεί για πρώτη φορά την αθωνική πολιτεία λίγο μετά την επιστροφή του από το «Survivor», καθώς η πολύμηνη απουσία του από τους φίλους του, την οικογένειά του και τα αγαπημένα του πρόσωπα του είχε στοιχίσει αρκετά. Το περασμένο καλοκαίρι επισκέφθηκε για μια ακόμη φορά το Άγιο Όρος. Η ανάγκη του για αυτή την επίσκεψη ήταν πολύ έντονη, καθώς πρόσωπο του οικογενειακού του περιβάλλοντος αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα υγείας. Αντώνης Ρέμος: Ένας ακόμη Βορειοελλαδίτης που εγκαταλείπει συχνά τις διασκεδάσεις της Θεσσαλονίκης και τις παραλίες της Χαλκιδικής για να ηρεμήσει και να αφοσιωθεί στον Θεό. Παλαιότερα δημοσιεύματα ανέφεραν πως ο τραγουδιστής επισκέφθηκε για πρώτη φορά τις μονές της αθωνικής κοινότητας την περίοδο που αντιμετώπιζε έντονα προβλήματα στη σχέση του με τη Ζέτα Μακρυπούλια. Πλέον επισκέπτεται το Όρος αρκετά συχνά και μάλιστα εκεί βρίσκεται ο πνευματικός του, με τον οποίο συζητούν όλα όσα τον απασχολούν. Νίκος Βέρτης: Πριν από 3 χρόνια ο Νίκος Βέρτης με το που σταμάτησε τις εμφανίσεις του σε νυχτερινό κέντρο της παραλιακής μετακόμισε για δύο μήνες στη Βασιλίτσα για την ηχογράφηση του CD του «Μόνο για σένα» και τα γυρίσματα των βιντεοκλίπ. Ήταν μια πιεσμένη επαγγελματικά περίοδος για τον καλλιτέχνη, που τότε έκανε το μεγάλο «μπαμ» στην καριέρα του. Μετά το τέλος των υποχρεώσεών του αισθάνθηκε την ανάγκη να επισκεφθεί το Άγιο Όρος για να ηρεμήσει και να προσευχηθεί. Γενικότερα, ο νεαρός καλλιτέχνης είναι πολύ θρήσκος και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς από τις εικόνες που υπάρχουν στο καμαρίνι του αλλά και από τα τρία κομποσκοίνια στο χέρι του, τα οποία δεν αποχωρίζεται ποτέ. Νίκος Κουρκούλης: Η περιπέτεια με την υγεία του τον έφερε κοντά στον Θεό. Ο Νίκος Κουρκούλης δεν είναι από τις περιπτώσεις των καλλιτεχνών που εγκατέλειψαν τα εγκόσμια για να γίνουν μοναχοί. Ο ίδιος όμως, όπως αποκάλυψε σε συνέντευξή του, είχε μια συγκλονιστική εμπειρία στο Άγιο Όρος. Την εποχή που αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας και λίγο πριν φύγει για την Αμερική, όπου είχε προγραμματίσει να χειρουργηθεί από ένα γιατρό που του είχαν συστήσει, πήγε με τους φίλους του στο Άγιο Όρος. Λίγο πριν από αυτή την επίσκεψη ο Νίκος επανέλαβε τις ιατρικές εξετάσεις του, χωρίς όμως να πάρει τα αποτελέσματα. Ταξιδεύοντας με το καραβάκι για το Άγιο Όρος, κάθισε δίπλα σε έναν κύριο που τον αναγνώρισε και του ζήτησε να βγάλουν μια φωτογραφία μαζί. Ο Νίκος πόζαρε με χαρά, έπιασε κουβέντα μαζί του και του είπε ότι θα πήγαινε στην Αμερική, αναφέροντας μεταξύ άλλων και το όνομα του γιατρού που θα τον χειρουργούσε. Τότε ο συνομιλητής του έμεινε έκπληκτος, γιατί αυτός ήταν το δεξί χέρι του συγκεκριμένου γιατρού. Θέλετε και το καλύτερο; Ο ίδιος ο γιατρός καθόταν σε διπλανή θέση στο ίδιο καραβάκι! Οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν μόλις ο τραγουδιστής έφτασε στη σκήτη της Αγίας Άννας. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή και ένας μοναχός τον πήρε από το χέρι και τον πήγε να προσκυνήσει. Όπως περιέγραψε ο ίδιος σε συνέντευξή του, όταν γονάτισε για να προσευχηθεί, ένιωσε μια πολύ μεγάλη πίεση και νόμισε πως ήταν... ένα με το πάτωμα. Αυτό τον έκανε να λιποθυμήσει και να μείνει έτσι για περίπου 20 λεπτά. Μόλις συνήλθε, έβαλε τα κλάματα γι? αυτό που ένιωσε. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, πήρε τα αποτελέσματα των εξετάσεών του. Ήταν καθαρές! Πέτρος Γαϊτάνος: Ένας από τους καλλιτέχνες που είναι πολύ κοντά στην ορθόδοξη παράδοση και πίστη. Άλλωστε, πάντα στη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας φροντίζει να μας το υπενθυμίζει με τους ύμνους που ψέλνει από άμβωνος αλλά και από τηλεοράσεως. Ο Πέτρος Γαϊτάνος επισκέπτεται τακτικότατα το Άγιο Όρος και ακολουθεί κατά γράμμα το πρόγραμμα των μοναχών. Ξυπνάει μαζί τους στις 3 το πρωί και όλοι μαζί ψέλνουν την ακολουθία του απόδειπνου και του όρθρου. Γιώργος Μαζωνάκης: Η περίπτωσή του απασχόλησε πρόσφατα τα ΜΜΕ εξαιτίας των φημών που τον ήθελαν να απαρνείται τα εγκόσμια, προκειμένου να ακολουθήσει μοναστική ζωή στον Άθω. Μάλιστα, σε εφημερίδα γράφτηκε ότι έχει ήδη κάνει αίτηση για δόκιμος μοναχός. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αλλά η σχέση του Γιώργου με την ορθοδοξία και το Άγιο Όρος είναι πολύ στενή. Συχνά επισκέπτεται τις μονές και ακούει τις συμβουλές και τις παραινέσεις των μοναχών. Νίκος Γαλανός: Λάτρης της αθωνικής πολιτείας, επισκέπτεται συχνά τις μονές στο τρίτο πόδι της Χαλκιδικής. Είναι επίσης από τα πρόσωπα που ακολουθούν πιστά το τελετουργικό και τις συνήθειες των μοναχών. Μάλιστα, πριν καθίσουν όλοι μαζί γύρω από την τράπεζα για το μεσημεριανό παίρνει την ευλογία του ηγούμενου. Πηγή: womenonly.gr

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

Δεν σας θεωρώ ακροατάς, αλλά συναγωνιστάς…
Έχετε κάποιο ενδιαφέρον θρησκευτικό, που είναι σπάνιο πράγμα σήμερα και αισθάνεσθε ένα πόνο για τα εκκλησιαστικά πράγματα. Γι’ αυτό το λόγο θέλω να σας ανακοινώσω τα εξής αναγκαία.
Ως στρατιώται Χριστού, ως πιστά τέκνα της Εκκλησίας, δεν πρέπει να αδιαφορούμε για τα εκκλησιαστικά θέματα, αλλά να δείχνουμε ζωηρόν ενδιαφέρον για την Εκκλησίαν του Χριστού.
Πρέπει οι Χριστιανοί να είναι αγωνισταί. Και όταν λέμε να είναι αγωνισταί, δεν εννοούμε να πάρουν ρόπαλα, τουφέκια, καραμπίνες, όπλα. Όχι. Μακριά αυτά από μας. Χρειαζόμεθα όπλα πνευματικά. Και πνευματικά μας όπλα είναι ο λόγος του Θεού, είναι η διαμαρτυρία μας, είναι οι φωνές μας, το «αίσχος», όλο αυτό το κλίμα το οποίο μπορούμε να δημιουργήσουμε που είναι το φραγγέλιο του Ιησού Χριστού, το οποίο θα πρέπει να υψώσουμε διαμαρτυρόμενοι για την άθλια κατάσταση της κοινωνίας.
Στα μαρτυρολόγια μένουμε κατάπληκτοι βλέποντας την ανδρεία των Χριστιανών. Εμφανίζονταν μπροστά στους αυτοκράτορας και τους τυράννους και φωνάζανε, Αίσχος, ντροπή σας, απάνθρωποι και σκληροί!… Διαμαρτύροντο για την σκληρότητα των. Τους πιάνανε και αυτούς και τους βασανίζανε. Τέτοιοι ζωντανοί Χριστιανοί ήταν εκείνοι. Έχουν σύστημα οι άθεοι να γκρεμίσουν την Εκκλησία του Χριστού. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υπερασπίσουμε τα ιερά και τα όσια. Να μην αναπαυώμεθα στο « έχει ο Θεός» και στο «πύλαι άδου ού κατισχύσουσιν αυτής». Ασφαλώς δεν θα σβήσει η Εκκλησία αλλά μπορεί να σβήσει από την Ελλάδα όπως έσβησε και από την Μικρά Ασία. Που είναι η Εκκλησία της Μικρά Ασίας; Που είναι οι πενήντα μητροπόλεις της; Που είναι οι ναοί της; Που είναι τα μοναστήρια της; Που είναι τα προσκυνήματα της; Που είναι τα λείψανα της; που…; που…;
Αν έχετε διάθεση να αγωνιστήτε, υπάρχει ελπίς να νικήσωμε αν δεν έχετε διάθεση, θα μας σαρώσει το κύμα της απιστίας της αθεΐας και όλων των αιρέσεων.
Εγώ σήμερα – αύριο φεύγω, γέρος άνθρωπος είμαι. Αλλά σας προειδοποιώ και σας λέγω, θα δείτε πολλά δεινά στην πατρίδα μας, φοβερότερα από ότι είδαμε εμείς. Αλλά ότι και αν συμβεί και τα άστρα να πέσουν και τα ποτάμια να στερέψουν και τα πάντα να καταστραφούν, ένα θα μείνει, Ιησούς ο Ναζωραίος, όν παίδες υμνείτε είς πάντας τους αιώνας αμήν.

Χριστιανός, όνομα και πραγματικότης

Η ονομασία μας, το ότι λεγόμαστε Χριστιανοί, δεν είναι αρκετό. Η ονομασία που πήραμε στο βάπτισμά μας, πρέπει να ανταποκρίνεται και σε μία πραγματικότητα. Όπως το χαρτονόμισμα δεν αρκεί απλώς να γράφει ένα ποσό, αλλά το ποσόν αυτό που είναι γραμμένο επάνω στο χαρτονόμισμα πρέπει να ανταποκρίνεται σε ένα απόθεμα χρυσού. Δηλαδή, την ώρα που θα το πάμε στην τράπεζα, να μπορεί η τράπεζα να μας δώσει εκατό χρυσά φράγκα, εάν γράφει εκατό ή χίλια, εάν γράφει χίλια. Διότι αλλιώς θα είναι ένα απλό χαρτί. Κατά παρόμοιο τρόπο δεν αρκεί απλώς η ονομασία μας, ότι λεγόμεθα Χριστιανοί για να δικαιώσει την ύπαρξη μας στον κόσμο αυτόν.
Η ονομασία δημιουργεί υποχρεώσεις, συνοδεύεται από υποχρεώσεις και καθήκοντα. Αυτό ισχύει για κάθε ονομασία. Είσαι μηχανικός, ονομάζεσαι μηχανικός; Πρέπει να είσαι εις θέσιν να χτίζεις σπίτια γερά και στέρεα. Ονομάζεσαι δάσκαλος; Πρέπει να είσαι εις θέσιν να μάθεις τα παιδιά γράμματα. Ονομάζεσαι γιατρός; Δεν αρκεί αυτό, πρέπει να είσαι εις θέσιν να κάνεις διάγνωση, να βρίσκεις τα κατάλληλα φάρμακα, να ορίζεις την κατάλληλη δίαιτα τότε θα είσαι γιατρός, δεν αρκεί μόνο το όνομα και η φίρμα« είμαι γιατρός». Ονομάζεσαι πλοίαρχος και καπετάνιος; Δεν αρκεί μόνο να έχεις το όνομα αλλά και να είσαι κυβερνήτης επάνω στο πλοίο και μέσα στους ωκεανούς. Ονομάζεσαι στρατιώτης και αξιωματικός; Δεν φτάνουν τα κουμπιά και τα γαλόνια, δεν φτάνουν οι στολές, οι παρελάσεις, οι τρομπέτες και τα γυμνάσια χρειάζεται κάτι παραπάνω από όλα αυτά. Ποιο; Η ανδρεία, η απόφασης εν ανάγκη να θυσιάσεις όχι μία ζωή, χίλιες ζωές για την πατρίδα αυτό κάνει τον στρατιώτη.
Όπως λοιπόν η ονομασία του στρατιώτου, η ονομασία του γιατρού, η ονομασία του δασκάλου η ονομασία οιουσδήποτε άλλου στον κόσμο, δημιουργεί υποχρεώσεις, ακόμα περισσότερο η ονομασία Χριστιανός. Απ’ όλες τις ονομασίες που υπάρχουν στον κόσμο αυτόν, βασιλέων, πριγκίπων, στρατηγών και σοφών, εγώ δε βρίσκω καμία άλλη ονομασία ανώτερη, που αξίζει να γεμίζει τα σπλάχνα μας και την καρδιά μας και να μας φτερώνει στους ουρανούς καμία άλλη ονομασία μεγαλυτέρα στον κόσμο αυτόν από την ονομασία «είμαι Χριστιανός».

Προσόντα του Χριστιανού σύμφωνα με τους Μακαρισμούς

Όπως ο μαθητής έχει προσόντα, ο στρατιώτης προσόντα, ο καθένας έχει προσόντα και δεν προσλαμβάνεται κανείς στις υπηρεσίες εάν δεν έχει ένα ορισμένο αριθμό προσόντων, έτσι υπάρχουν και τα προσόντα του Χριστιανού. Ποια είναι αυτά; Τα προσόντα του Χριστιανού είναι: Πρώτο – πρώτο η ρίζα των αρετών. Ο Χριστιανός είναι ένα σύνολο, μια σύνθεση αρετών. Η πρώτη αρετή, η ρίζα, ποια είναι; Όπως το δέντρο έχει ρίζα, έτσι και το δένδρο της αρετής, που ποτίζει με τα δάκρυα και τα αίματα η πίστης μας, το δένδρο αυτό της αρετής που θάλλει αιωνίως, έχει ρίζα, αγαπητοί. Και όσο πιο βαθιά είναι αυτή η ρίζα, τόσο στερεότερος είναι ο Χριστιανισμός και τόσο ωραιότερος και ευπρεπέστερος και ιδανικότερος είναι στον κόσμο αυτόν. Η ρίζα του δένδρου αυτού είναι, αγαπητοί μου, η ταπείνωσης. Ο Χριστιανός πρέπει να είναι ταπεινός. Κάν σοφός, κάν φιλόσοφος, κάν ποιητής, κάν ταξιδεύση σε όλο το πλάτος του κόσμου, κάν πετάξη επάνω στους ορίζοντες, πρέπει να είναι ταπεινός. Θυμάστε τι ψάλλουμε στην ακολουθία της κηδείας; «Εμνήσθην του προφήτου βοώντος Εγώ είμι γή και σποδός…» Τι είσαι, άνθρωπε, οπουδήποτε και αν φθάσεις; Μια χούφτα χώμα και στάχτη.
Ταπεινός λοιπόν. Η ταπείνωσης πρέπει να διακρίνει τον Χριστιανό. Αλλά εκτός της ταπεινώσεως ο Χριστιανός πρέπει να έχει και κάτι άλλο. Το δάκρυ της μετανοίας. Εάν αμαρτάνει – και αμαρτάνει ο Χριστιανός, διότι δεν μπορεί να είναι αναμάρτητος κανείς επί της γης – εάν αμαρτάνει αυτός, εάν αμαρτάνει η γυναίκα του, εάν αμαρτάνουν τα παιδιά του, εάν αμαρτάνει η κοινωνία, αυτός πρέπει να κλαίει και να θρηνεί. «Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται»
Ο Χριστιανός ακόμα πρέπει να είναι πράος και ειρηνικός. Αλλά υπό έναν όρο πράος και ειρηνικός, όταν χτυπούν και αδικούν τον ίδιο. Όταν όμως βλέπει στη γειτονιά του, στο εργοστάσιο, στο γραφείο του, στην κοινωνία, την αδικία, τότε πρέπει να γίνει λέων. Δεν είσαι Χριστιανός, εάν δεν αγωνίζεσαι να επικρατήσει στον κόσμο η δικαιοσύνη. «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην…». Αυτό εμάς μας έλειψε. Δεν έχουμε δίψα «δικαιοσύνης». Όταν αδικήται το άτομό μας, ο εαυτός μας, γινόμεθα θηρία, όταν αδικήται η χήρα, το ορφανό, ο κόσμος ο φτωχός και εγκατελειμμένος που δεν έχει συνηγόρους και ισχυρούς να τον υπερασπίσουν, αδιαφορούμε. Ο Χριστιανισμός πρέπει να είναι πράος για τον εαυτό του, αλλά αγωνιστής και να διψά την δικαιοσύνη.
Ο Χριστιανισμός ακόμη πρέπει να είναι ειρηνοποιός, να ρίχνει γέφυρες και να ενώνει τα χάσματα. Όπως όταν φτάσουμε σε ένα μέρος αδιαπέραστο, απλώνουν γέφυρα και περνούμε, έτσι στον κόσμο αυτόν, που τον χωρίζουν ιδεολογίες και συμφέροντα και μίση, πρέπει ο Χριστιανός να είναι η ένωση των διεστώτων, ανατολής και δύσεως, πρέπει να είναι η γέφυρα που θα ενώνει κόσμους αντιμαχόμενους. «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται».
Ο Χριστιανός ακόμα πρέπει να έχει κάτι άλλο. Να είναι σαν τα χιόνια. Όπως το χιόνι που είναι πάνω στην κορυφή του Ολύμπου δεν το πατάνε πόδια ανθρώπου, αλλά είναι πεντακάθαρο, έτσι και η καρδιά του Χριστιανού πρέπει να είναι καθαρά. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται».
Ο Χριστιανός επίσης πρέπει να έχει ένα άλλο προσόν. Να είναι υπομονετικός. Βράχος. Όπως ο βράχος μέσα στο πέλαγος δε φοβάται τη θάλασσα, αλλά εξέχει μέσα στο πέλαγος και μένει πάνω από τα αφρισμένα κύματα, έτσι και ο Χριστιανός στις θλίψεις πρέπει να έχει ανδρεία, να είναι ανδρείος.
Τέλος ο Χριστιανός πρέπει να είναι έτοιμος για θυσία. Έτοιμος να πεθάνει όχι στο κρεβάτι του, αλλά επάνω στο πεδίο της τιμής, να θυσιάσει τη ζωή του για τη δόξα του Χριστού.
Αυτά είναι τα προσόντα, τα διαμάντια στο περιδέραιο που πρέπει να στολίζει κάθε χριστιανική ψυχή.

Φως και αλάτι

Τα έχουμε αυτά; Εάν τα έχουμε αυτά τότε σ’ εμάς απευθύνεται ο λόγος του Θεού «Υμείς έστε το άλας της γής…Υμείς έστε το φώς του κόσμου».
Βλέπετε, αγαπητοί, ποια σύμβολα έχει η αγία Γραφή; Εάν ακούσουμε τα λόγια αυτά του ευαγγελίου, φαίνονται ξεκάρφωτα. Εάν όμως τα συνδέσουμε με τα προηγούμενα, τότε αυτά αποκτούν την ολοκληρία της σκέψεως.
«Υμείς έστε το άλας της γής…Υμείς έστε το φως του κόσμου».
Χριστιανοί μου, βρίσκομαι ακόμα στην αρχή του ευαγγελίου και μπροστά μου ανοίγεται ένα πέλαγος ιδεών που δεν μπορώ να το διαπλεύσω με την μικρή λέμβο μου. Αλλά δεν έχω καιρό, δεν έχω ώρα, για να μπορέσω να επεκταθώ στα νοήματα αυτά, στο πέλαγος, στον ωκεανό των υψίστων αυτών ιδεών.
Μη μου μιλάτε για άλλα βιβλία. Αν πάρετε το άγιο Ευαγγέλιο στα χέρια σας, δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Βάλτε φωτιά στα βιβλία, στα μυθιστορήματα, στα περιοδικά όλα, στα φιλμ τα γκανγκστερικά, σε όλα αυτά που υπάρχουν μέσα στα σπίτια. Πάρτε στα χέρια σας το άγιο Ευαγγέλιο, να αγιάσει, να ευωδιάσει μέσα σας όλος ο ψυχικός σας κόσμος. Το Ευαγγέλιο του Χριστού μας λοιπόν λέει «Υμείς έστε το άλας της γής…Υμείς έστε το φως του κόσμου». Αφήνω το δεύτερο και παίρνω το πρώτο.«Υμείς έστε το άλας» σεις είστε το αλάτι.

Ο Χριστιανός είναι το αλάτι του κόσμου

Ο κάθε Χριστιανός πρέπει να είναι το αλάτι. Υπάρχει τίποτε άλλο πιο χρήσιμο από το αλάτι; Τα αλάτι είναι στο πιάτο και του φτωχού και του βασιλιά. Το αλάτι είναι κάτι απαραίτητο. Είναι στοιχείο αναγκαίο για τη ζωή του ανθρώπου. Μια μικρή ποσότητα αλατιού νοστιμίζει όλο το φαγητό. Το αλάτι έχει ακόμα την ιδιότητα να συντηρεί, να προλαμβάνει την σήψη, την σαπίλα, την αποσύνθεση των τροφίμων.
Έτσι ακριβώς πρέπει να είναι και ο Χριστιανός μέσα στην κοινωνία το αλάτι , το αλάτι το πνευματικό.
- Και πώς, κατά ποιο τρόπο θα γίνει ο Χριστιανός το αλάτι της κοινωνίας;
α) Με τα λόγια
Θα γίνει με τα λόγια του, που πρέπει να είναι προσεκτικά. Το Ψαλτήρι λέει «Θού Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου». Τα σπίτια όλα έχουν πόρτες. Εμείς είμεθα χωρίς «πόρτες», δεν έχουμε δηλαδή καμία προσοχή στα λόγια που λέμε δεξιά και αριστερά. Και όμως θα δώσουμε μεγάλο λόγο γι’ αυτά, για κάθε λόγο άπρεπο, που δεν έχει ευωδιά και χάρη, για κάθε λόγο πονηρίας και κολακείας. Γέμισε ο κόσμος από ψευτιά και κολακεία. Δε λέει κανείς στο γείτονα του την αλήθεια, αλλά προσπαθεί με γλώσσα μελιστάλακτη, με ωραίες λέξεις και φανταχτερές εικόνες, να τον ξεγελάσει δεν του παρουσιάζει την πραγματικότητα.
Ο Χριστιανός όμως είναι αληθινός. Είναι μαθητής Εκείνου που μπροστά στον Πιλάτο είπε «Εγώ εις τούτο γεγέννημαι και είς τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αλήθεια». Και η αλήθεια στον κόσμο αυτόν είναι πικρά. Εάν έχετε κάποια πληγή και ρίξετε επάνω λάδι θα αισθανθείτε βέβαια κάποιο ευχάριστο αίσθημα. Εάν όμως ρίξετε – και είναι ανάγκη να ρίξετε – αλατάκι, το αλάτι τσούζει. Έτσι είναι και η αλήθεια, η αλήθεια των προφητών και των κηρύκων. Ο λόγος τους δεν είναι ευχάριστος. Η αλήθεια τσούζει, είναι πικρά αλλά αυτή σώζει.
Για σκεφθείτε τον προφήτη Ηλία. Ήταν μέσα στο κράτος 8.000 «παπάδες». Τούμπες κάνανε μπροστά στο βασιλιά και στη βασίλισσα. Μα αυτός τόλμησε και ανέβηκε πάνω στα ανάκτορα και του λέει, λίγες είναι οι μέρες σας, γιατί είστε βασίλειο ανομίας και παρανομίας, τα ανάκτορα οργιάζουν… Ένας βρέθηκε να μιλήσει έτσι, και από την ώρα εκείνη ζητούσαν να τον συλλάβουν και έφυγε μέσα στις σπηλιές, σαν αετός, για να γλιτώσει από τη μανία των βασιλέων, που τους κολάκευε όλο το αισχρό ιερατείο. Για σκεφθείτε τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, που ανέβηκε και αυτός γοργός πάνω στα ανάκτορα και βρήκε εκεί το παράνομο ζεύγος των αιμομικτών που ζούσαν στη μοιχεία και λέει στον Ηρώδη «Ουκ εξεστί σοι έχειν την γυναίκα του αδελφού σου». Δεν σου επιτρέπεται βασιλιά να ζεις παράνομα. Για σκεφθείτε τον απόστολο Παύλο, τους προφήτες τους μεγάλους. Για σκεφτείτε τον ίδιο το Χριστό, που ελάλησε πάντα την αλήθεια και σταυρώθηκε γι’ αυτήν. Η αλήθεια είναι λόγος δριμύς, είναι σαν το αλάτι που πέφτει επάνω στις πληγές και κάνει τον άνθρωπο να πονέσει. Μα αυτός ο πόνος, που αισθάνεται ο άνθρωπος από την αλήθεια, είναι πόνος σωτήριος και μακάριος ο άνθρωπος εκείνος που αισθάνεται στα βάθη της ψυχής του την σωτήριο αυτή ενέργεια να εισέρχεται και να τον απολυμαίνει από κάθε κακία και αμαρτία.
Ο Χριστιανός δεν είναι κόλακας. Όχι. Θα πει την αλήθεια. Που θα την πει; Θα την πει παντού. Σ’ αυτόν που τον βλέπει και κυλιέται μέσα στο βόρβορο, θα του πει: «Ουκ έξεστί σοι…», δεν σου επιτρέπεται να κυλιέσαι σαν το κτήνος μέσ’ στην ακαθαρσία. Σ’ αυτόν που είναι κενόδοξος και υπερήφανος και νομίζει ότι θα φτάσει τους ουρανούς και τα άστρα, θα του πει: «Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν». Στον άλλον, που λατρεύει όχι το χριστό αλλά το χρυσό, που έκανε το χρήμα θεό και λατρεύει το πορτοφόλι και το μπεζαχτά και δεν έχει ιερό και όσιο, θα πει: Είσαι ειδωλολάτρης, η πλεονεξία είναι «ειδωλολατρία». Στον άλλον, που έχει διάφορα άλλα ελαττώματα, δε θα διστάσει ο Χριστιανός να υπενθυμίσει την αλήθεια. Έτσι με τα λόγια του τα αυστηρά αλλά ζωοποιά, τα λόγια της Γραφής, θα γίνει αλάτι μεσ’ στην κοινωνία.

β) Με το παράδειγμα
Αλλά ο Χριστιανός δεν είναι άλας πνευματικό μόνο με τα λόγια του. Είναι και με το παράδειγμα του. Ο τρόπος που ζει και συμπεριφέρεται μέσα στο σπίτι του, στο γραφείο ή στο εργοστάσιο, ο τρόπος αυτός είναι φωτεινός. Και ο τρόπος αυτός κάνει τους άλλους να σκέπτονται, ότι παραπάνω από τη ζωή αυτή τη ματαία, τη ζωή των αισθήσεων και απολαύσεων, υπάρχει ένας κόσμος ανώτερος, ιδανικός, στον οποίο τους καλεί δια του λόγου και του παραδείγματος του.

Χρειάζεται αλάτι!
Αλλά αυτά είναι θεωρίες θέλετε να δείτε την πραγματικότητα, ποιο είναι το αλάτι το πνευματικό; Αντέστε μέσα στο σπίτι εκείνο που ο πατέρας είναι άλας πνευματικό. Υπάρχουν μέσα στη σαπίλα της κοινωνίας τέτοιοι άνθρωποι και έτσι κρατιέται ακόμα η κοινωνία. Υπάρχουν τέτοιοι γονείς, που προσέχουν και τα βλέμματα και τα λόγια και όλη τη συμπεριφορά τους είναι υπόδειγμα βίου. Ας είναι επάνω τους η ευλογία των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων και όλων των πατέρων μας. Μένουν αυτοί οι πατεράδες και αυτές οι μανάδες στο ύψος. Τα παιδιά τους βλέπουν μπροστά τους σαν εικόνες θείες, σαν ουράνιες εικόνες. Μπροστά τους το κορίτσι ή το αγόρι δεν μπορεί να μιλήσει ή να φερθεί άσχημα. Λάμπουν σαν φωτεινά άστρα. Να το πνευματικό άλας, που δεν αφήνει την κοινωνία να αποσυντεθεί εξ ολοκλήρου.
Θέλετε να δείτε το άλας το πνευματικό; Αντέστε σε μία ενορία πάνω στην Πίνδο, στον Αλιάκμονα, ή κάτω στο Μοριά και στην Κρήτη. Να πάτε σε μία ενορία που εφημερεύει ένας παπάς ευλαβής. Ας μη ξέρει γράμματα, ας μην πέρασε από πανεπιστήμια και θεολογικές σχολές αλλά πιστεύει. Πιστεύει στο Χριστό, στην Παναγία, στους αγίους και όταν λειτουργεί συγκινείται και κλαίει. Άντε να βρεις ένα χωριό με ένα τέτοιο παπά. Και θα δεις ότι όλοι οι χωρικοί ούτε βλαστημάνε, ούτε οργιάζουνε, ούτε εγκλήματα γίνονται εκεί. Γιατί μέσα στο χωριό αυτό υπάρχει αλάτι. Και το αλάτι του χωριού είναι ο ιερεύς, ο ευλαβής ιερεύς, ο οποίος δε σπούδασε, δεν έχει μεγάλους τίτλους και μισθούς, αλλά μέσα στην καρδιά του έχει το Χριστό.
Θέλετε να δείτε τι θα πει πνευματικό άλας; Αντέστε σε μία επαρχία, αν υπάρχει, που ποιμαίνει ένας δεσπότης πνευματικός, πραγματικός επίσκοπος των ψυχών. Όταν μία επαρχία έχει τέτοιον επίσκοπο, άνθρωπο ανώτερο του χρήματος, των ηδονών και της ματαίας δόξης, τότε εκεί δε στέκονται ούτε άθεοι αιρετικοί αλλά στην επαρχία αυτή υπάρχει αγιότης και ευσέβεια. Υπάρχει η μεγάλη δύναμη του Χριστού μας.
Θέλετε να δείτε, αντιστρόφως, όταν λείπει το αλάτι; Αντέστε μέσα στο σπίτι που ο πατέρας δεν προσέχει τον εαυτό του, που η μητέρα είναι ξεπορτισμένη και βγαίνει δεξιά και αριστερά και το σπίτι το έχει ξενοδοχείο ύπνου και φαγητού. Αντέστε μέσα σε μία ενορία που ο παπάς δεν βλέπει τίποτε άλλο πέρα από τα αργύρια, τα τριάκοντα αργύρια του Ιούδα και κοιτάει μόνο να θησαυρίζει. Αντέστε και σε μία επαρχία που ο δεσπότης είναι όλη η αντινομία και ανατροπή της θεωρίας και της πράξεως του Ευαγγελίου. Εκεί θα δείτε ερείπια και εξάρθρωση του παντός.

(ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ, Α΄Εκδοση, σελ. 1-14)

«ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΟΙ ΑΘΕΟΙ»



(Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου. Έγινε στις 10-5-1983 και εκπληρώθηκε κατά γράμμα, μετά από 20 χρόνια)

Φανταστείτε· Σήμερα υπάρχουν αρκετά οικοτροφεία, κέντρα χριστιανικά, τα οποία μισούν θανάσιμως και σκέπτονται την εξόντωσή τους. Ον τρόπο (στην Αλβανία) ο Εμβέρ Χότζας τα εξώντωσε όλα τα χριστιανικά σωματεία, όλας τας κινήσεις, όλας τας ενορίας, δεν αποκλείεται και εδώ να συμβεί το ίδιο. Ούτε προφητεύω ούτε είμαι μάντης κακών, αλλά βλέπω τα πράγματα, την φοράν των γεγονότων. Δεν αποκλείεται αυτοί μεθαύριο τα ιδρύματα, εκεί όπου είμεθα, όλα αυτά τα οποία κτίσαμε με κόπο και μόχθο, να τα πάρουν. Διερωτώνται και απορούν οι άπιστοι και οι άθεοι, πως χριστιανικά σωματεία κατόρθωσαν και χτίσανε μέγαρα, μέλαθρα, παλάτια, αυτά τα παλάτια της χριστιανικής αγάπης. Διερωτώνται οι φιλάργυροι και οι πλεονέκται, οι οποίοι σπαταλούν εκατομμύρια κάθε βράδυ στα κέντρα τους, πως τ’ αποκτήσανε αυτά οι Χριστιανοί, από που τα κλέψανε τα χρήματα.
Ενώ είναι γεγονός ότι όλα αυτά τα κτήρια (τα οποία δεν κτιστήκανε σε ένα χρόνο, αλλά σε διάρκεια πολλών ετών) κτιστήκανε με κόπο και με μόχθο και με θυσίες ολίγων ιεραποστολικών προσώπων, τα οποία συνεισέφεραν τα μέγιστα, εκ του υστερήματος και της θυσίας των. Τίποτα από αυτά δεν παραδέχονται οι διώκται. «Είναι κλοπιμαία, κλέψατε το λαό…», λένε. Όπως δηλαδή τότε στους πρώτους αιώνας, έτσι και τώρα αλλάξανε μόνο το κατηγορητήριο. Τότε λέγανε για τους Χριστιανούς ότι προσκυνούν την κεφαλήν του όνου, ότι κάνουν θυέστεια δείπνα, ότι σφάζουν τα παιδιά τους, ότι τρώγουν τας σάρκας των παιδιών τους, ότι διαπράττουν βδελυρότητας κ.λ.π. Τώρα άλλαξαν το τροπάριον τους και λένε άλλα πράγματα· ότι «Είστε κλέπται, τα κλέψατε απ’ το λαό και συνεπώς αφού τα κλέψατε από το λαό εσείς, να επιστρέψουν στο λαό». Και όταν λένε «στο λαό», ξέρετε τι εννοούν; Εννοούν αυτά τα οποία γνωρίζω, κάτι παρόμοιο που είδα μέσα στην Κοζάνη το 1945. Ανακαλύψανε κάτω από την πλατεία της Κοζάνης ένα ολόκληρο θησαυρό λιρών και είπαν· «Να τα δώσουμε στο λαό τα χρήματα αυτά, γιατί είναι του λαού…». Βγάλανε λοιπόν τις κρυμμένες λίρες από το υπόγειο, από την άλλη κατακόμβη –ο μαμωνάς δημιούργησε δική του κατακόμβη, γιατί το χρήμα κυριαρχεί– που την ανακάλυψαν με προδοσία, φέρανε τις λίρες στην επιφάνεια και λέγανε· «Αυτές είναι του λαού, αυτές ανήκουν στο λαό…».
Άραγε οι λίρες πήγανε στο λαό; Όχι. Ύστερα από δύο – τρεις μέρες πιαστήκανε αυτοί αγρίως μεταξύ τους μέσα στο δημαρχείο· άρπαξε ο καθένας όσα μπορούσε τα μοιράστηκαν μεταξύ τους και έτσι τελείωσε η ιστορία. Κατάλαβες; Μεταξύ των έγινε διαπληκτισμός· μεταξύ των κυριών αυτών έγινε η μοιρασιά.

Θα καταλαβουν τα ιδρυματα και θα σας εκδιωξουν

Αυτοί λοιπόν, οι πλεονέκται και οι φιλάργυροι και άδικοι οι οποίοι δεν γνωρίζουν ούτε προσφορά ούτε θυσία ούτε τίποτα, έχουν τέτοιο μίσος για τα χριστιανικά ιδρύματα, που δεν αποκλείεται να έρθουν μία ωραία πρωία εδώ πέρα και όπου αλλού υπάρχουν κέντρα χριστιανικά σε όλη την Ελλάδα, να χτυπήσουν την πόρτα και να πουν :
-Είμαστε αντιπρόσωποι, είμεθα εξουσία.
-Τι εξουσία;
-Μέχρι το βράδυ θα αδειάσετε το οίκημα. Το χειαζόμεθα, να το κάνωμε κέντρο νεότητος.
-Μα…, μου…
-Τίποτα. Το βράδυ θα φύγετε. Όπως μπήκατε, έτσι θα φύγετε. Ότι είναι μέσα είναι δικό μας δε θα πάρετε τίποτα απολύτως.
Οπότε πλέον τι θα κάνεις; Δε μπορείς να παραμείνεις μέσα, διότι κινδυνεύει η ζωή σου, θα εκτελεσθείς.
Και θα γίνει αυτό καθ’ άπασαν την Ελλάδα· θα εκκενωθούν όλα τα ιδρύματα. Κόποι, μόχθοι, εργασία, κέντρα πνευματικά, που ακούγονται ψαλμωδίαι προς τον Θεό και ύμνοι και ήτανε κέντρα λατρείας κ.λ.π. όλα αυτά θα κλείσουν δια μίας. Έσβησε ο χριστιανισμός;

Να ετοιμαζόμεθα για Εκκλησία κατακομβών...

(Απόσπασμα του Βιβλίου «ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», του Mητροπολίτου Φλωρίνης Aυγουστίνου Kαντιώτου, εκδ. Β. σελ. 29-32)

Μιλώντας ο Μ. Βασίλειος στη γιορτή της Μάρτυρος Ιουλίττας για τη σύσταση του Απ. Παύλου, «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» — να προσεύχεσθε αδιάλειπτα — αφήνει ευδιάκριτα να διαφανεί ότι με αυτό το λόγο ο Απόστολος των Εθνών δεν καλεί το Χριστιανό να σταματάει τη δουλειά του και να τρέχει κάθε τρεις και λίγο στο εικονοστάσι του σπιτιού του ή σε μια εκκλησία και ν’ αρχίζει τις προσευχές, πράγμα και πρακτικά αδύνατο, ιδιαίτερα στις μέρες µας. Τον καλεί να ζει όλο το εικοσιτετράωρο σε αναφορά, διάλογο και σχέση με τον Θεό για κάθε τι, να νιώθει την προσευχή σαν ζωτική ατμόσφαιρα! Αν δεν ενοχλούσε κάποιους, θα παρέπεμπα στο κινηματογραφικό έργο «Ο βιολιστής στη στέγη», όπου ο σκηνοθέτης βάζει τον πρωταγωνιστή να σηκώνει κάθε τόσο το βλέµµα στον ουρανό και να μιλάει με τον Θεό, όπως ένα παιδί με τον Πατέρα του. Και άλλοτε να τον ευχαριστεί, άλλοτε να τον παρακαλεί και άλλοτε να του… παραπονιέται!

Όντας πάντα πρακτικός και συγκεκριμένος στη διδαχή ο Μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας, γράφει. «Όταν λοιπόν κάθεσαι στο τραπέζι, προσευχήσου, ευχαρίστησε τον Θεό που σου χάρισε την αναγκαία για τη ζωή τροφή. Με το κρασί που πίνεις για να υποστηρίξεις την αδυναμία του σώματος, θυμήσου Εκείνον που σου δίνει αυτό το δώρο για να ευφρανθεί η καρδιά σου και να τονωθεί η διάθεσή σου. Τέλειωσε το φαγητό; Ας μην τελειώσει μαζί του και η θύμηση του Ευεργέτη. Ντύνεσαι τα καθημερινά ρούχα· να ευχαριστείς τον Θεό που σου τα έδωσε. Ντύνεσαι εκείνα της εξόδου· να αυξάνεις την αγάπη σου στον Θεό, που µας χαρίζει κατάλληλα ρούχα και για το χειμώνα και το καλοκαίρι που προστατεύουν τη ζωή µας και κρύβουν την ασκήµια της γύμνιας µας.

Τέλειωσε η μέρα; Ευχαρίστησε τον Θεό που µας χάρισε τον ήλιο να µας υπηρετεί στα ημερήσια έργα µας, το φως να φωτίζει τη νύχτα και να υπηρετεί άλλες ανάγκες της ζωής µας.

»Η νύχτα πάλι, πόσες αφορμές για προσευχή μπορεί να µας δώσει… Υψώνεις το βλέµµα στον ουρανό και γοητεύεσαι από το κάλλος της αστρικής πληµµυρίδας που ατενίζεις· πες ένα λόγο δοξολογίας στον Κύριο των όλων, προσκύνησε τον άριστο τεχνίτη όλης αυτής της σοφίας που αποκαλύπτεται στη δημιουργία. Κοιτάζεις ένα γύρω και βλέπεις να ησυχάζουν όλα τα όντα· δόξασε αυτόν που, κι αν ακόμα δεν θέλουμε, με τον ύπνο µας αναπαύει από τους κόπους της ημέρας, και με νέες δυνάμεις μετά µας επαναφέρει στις υποχρεώσεις της επομένης.

»Ακόμα, μη θεωρήσεις ότι ολόκληρη η νύχτα έγινε αποκλειστικά για τον ύπνο. Μην το δεχτείς αυτό και αχρηστέψεις το μισό χρόνο της ζωής σου παραδίνοντάς τον σ’ αυτή την ιδιότυπη αναισθησία, μοίρασέ τον ανάμεσα σε ύπνο και προσευχή. Αφήνω ότι και αυτός ο ύπνος μπορεί να γίνει κάτι σαν σπουδή στην ευσέβεια. Τα όνειρα από τη φύση τους απηχούν συνήθως τις φροντίδες και τα ενδιαφέροντα της ημέρας. Ό,τι λογής είναι τα έργα της ζωής µας τη μέρα, ανάλογα είναι και τα όνειρά µας. Αυτό σημαίνει ότι και την ώρα που θα κοιμάσαι και δε θα προσεύχεσαι με λόγια, η προσευχή σου θα συνεχίζεται με τις εικόνες που θα απηχούν την ατμόσφαιρα σχέσης με τον Θεό που ανέπτυξες στη διάρκεια της ημέρας. Με τον τρόπο αυτό η ζωή σου θα εκτυλίσσεται σαν μια συνεχής και αδιάλειπτη προσευχή».

Δεν ξέρω πόσοι κινούμε τη μέρα µας σε τέτοια ατμόσφαιρα προσευχής, πόσοι λέμε έστω ένα λόγο, µία µόνο λέξη ευχαριστίας, δοξολογίας του Θεού, παράκλησης για κάτι δικό µας ή των άλλων, ιδιαίτερα όσων συναντούμε να είναι σε ανάγκη. Φαντάζoµαι όμως ότι καθένας µας διακρίνει εδώ καθαρά το εικoσιτετράωρo διάγραµµα ατμόσφαιρας και στάσης προσευχής του Μ. Bασιλείoυ, κάτι από εκείνο το, «µνηµονευτέον Θεοῦ µᾶλλον ἤ ἀναπνευστέον», που θα έλεγε ο αυτάδελφος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «η άλλη μισή των δύο τους σωμάτων ψυχή»!

Σε ό,τι αφορά τώρα στην ουσία της προσευχής, αφού πρώτα την ορίζει ως «αἴτημα αγαθοῦ παρά τῶν εὐσεβῶν εἰς Θεόν γινομένη» — παράκληση των ευσεβών στο Θεό για κάτι καλό — υπoγραµµίζει ότι αυτή δεν εντοπίζεται τόσο στα λόγια που αναφέρει κανείς — «τήν αἴτησιν οὐκ ἐν ρήµασιν ὁριζόµεθα πάντως». Γιατί σε τελική ανάλυση ο Θεός δε χρειάζεται τα λόγια µας, αφού και χωρίς να του ζητήσουμε, ξέρει τι µας συμφέρει και τι µας ωφελεί — «οὐδέ γάρ ἡγούµεθα τόν Θεόν τῆς διά τῶν λόγων ὑποµνήσεως δεῖσθαι, ἀλλ’ εἰδέναι, καί µή αἰτούντων ἡµῶν τά χρήσιµα». Επομένως δεν πρέπει να νομίζουμε ότι είπαμε από συνήθεια μερικά ξερά λόγια προσευχής και τελειώσαμε, ούτε ότι αραδιάσαμε, χωρίς να καταλαβαίνουμε τι λέμε, μια σειρά από Ψαλμούς και προσευχηθήκαμε. Εκείνο που προέχει και μετράει στην προσευχή, η ουσία της, είναι η προαίρεση, η διάθεση ψυχής και καρδιάς που εκφράζουν αυτά που λέμε στην προσωπική προσευχή ή διαβάζουμε στις εκκλησιαστικές Ακολουθίες — «ὅτι χρή ἡµᾶς µή ἐν συλλαβαῖς τήν προσευχήν ἀποπληροῦν, ἀλλά τῇ προαιρέσει µᾶλλον ψυχῆς». Που σημαίνει ότι ο Θεός μετράει πόση ψυχή και καρδιά καταθέτουμε με κάθε λέξη προσευχής που βγαίνει από τα χείλη µας! Πόσο νιώθουμε αληθινά, πόσο ζούμε ό,τι του λέμε, ό,τι του ζητούμε.

Αλλά, θα επισημάνει, ούτε κι αυτό φτάνει για να είναι η προσευχή µας προσευχή! Είναι απαραίτητο να έχει και προεκτάσεις, να τη συνοδεύουν και να τη στολίζουν πράξεις αρετής σε όλη τη ζωή µας! Πράξεις αρετής, που θα τη σφραγίζουν και θα αποτελούν τη δύναμη και την ολοκλήρωσή της — «καί πράξεσι ταῖς κατ’ ἀρετήν παντί βίῳ συµπαρεκτεινομέναις, τήν δύναµιν πληροῦσθαι τῆς πρoσευχῆς»! Που σημαίνει, ο Θεός βλέπει και εξετάζει αν η προσευχή γεννάει αρετή, αν γεννάει αγάπη! Ή αλλιώτικα, ο Μ. Βασίλειος δεν καταλαβαίνει τι προσευχή μπορεί να είναι μια προσευχή, που δε σφραγίζεται και δεν ολοκληρώνεται με πράξεις αρετής, τουτέστιν δεν εκφράζεται και δεν επιβεβαιώνεται με μια ζωή χριστιανική, με πράξεις αγάπης.

Με άλλα λόγια και πολύ απλά. Η προσευχή είναι µία διαρκής συνομιλία με τον Θεό, ένας ζωντανός διάλογος και µία αδιάσπαστη σχέση μαζί του. Μπορεί να είναι ένας µόνο λόγος, μιας και μόνης στιγμής, και ύστερα ένας άλλος κάποιας άλλης. Ένας λόγος δοξολογίας, ευχαριστίας, ένας λόγος παράκλησης στον Θεό για µας ή για όσους ιδιαίτερα βλέπουμε και συναντάμε να είναι σε ανάγκη. Αυτονόητο και πολύ περισσότερο ο λειτουργικός λόγος του Ευχαριστιακού Σώματος της Εκκλησίας! Πάντα όμως ένας λόγος κατάθεση ψυχής, ένας λόγος άγγιγμα καρδιάς! Αλλά και ένας λόγος που θα σφραγίζεται από µία ζωή αρετής, μιας αρετής που θα αποτελεί τη δύναμη και την ολοκλήρωσή της!

Αυτά που λέει ο Μ. Βασίλειος αποτελούν μια συγκροτημένη και αδιάσπαστη ενότητα, απηχούν αγία προσωπική εμπειρία και πρακτική του. Μία εμπειρία και πρακτική που μπορεί να ψηλαφήσει κανείς στη ζωή όλων των Αγίων της Εκκλησίας µας, των γνωστών και όσων αγνώστων σ’ εμάς, όχι στον Θεό βέβαια! Κι αν η προσευχή ως ατμόσφαιρα ζωής και κατάθεση ψυχής είναι κάτι που εύκολα κατανοείται, οι προεκτάσεις της σε ζωή αρετής, που πιο δύσκολα κατανοούνται από πολλούς, κι ακόμα πιο δύσκολα προσεγγίζονται από όλους µας, είναι κάτι που χρειάζεται να προσεχθεί πολύ, καθώς τελευταία ιδιαιτέρα διαχέεται όχι λίγη θολούρα στο Ορθόδοξο εκκλησιαστικό τοπίο γύρω από αυτό το βασικό θέμα.

Αθ. Κοτταδάκη, Η Δράσις Μας,

Μπορεῖ ὁ χριστιανὸς νὰ εἶναι πλούσιος

Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ δόθηκε οὐσιαστικὰ ἀπάντηση προτοῦ κὰν τεθεῖ μὲ ὅσα ἀναφέραμε σ’ αὐτὸ τὸ κεφάλαιο γιὰ τὸν ἰδανικὸ ἀνθρώπινο τύπο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης. Καὶ ἡ ἀπάντηση, ὅπως εἴδαμε, εἶναι ἀρνητική: Ὄχι. Ὁ ζωντανός, ὁ ὁλοκληρωμένος χριστιανός, ὁ ἄνθρωπος ποὺ «ντύθηκε» τὸν Χριστό, ποὺ εἶναι ἑνωμένος μαζί του ὅπως ἡ κληματόβεργα μὲ τὸ κλῆμα δὲ μπορεῖ μὲ κανένα τρόπο νὰ εἶναι πλούσιος. Μόνο ἂν καὶ ὁ Χριστὸς ἦταν πλούσιος, θὰ μποροῦσε καὶ ὁ χριστιανὸς νὰ εἶναι πλούσιος. Φτωχός, ἐπαναλαμβάνομε, μπορεῖ νὰ
εἶναι, ὅταν ἀνώτερη βία τὸ ἐπιβάλλει. Κάτω ἀπὸ ὁμαλὲς ὅμως συνθῆκες εἶναι ἕνας αὐτάρκης ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος κερδίζει μὲ τὸν ἱδρώτα τοῦ προσώπου του τὸ ψωμί του.
Ἀκόμη κι ἂν παραβλέψουμε ὅλους τοὺς ἄλλους λόγους καὶ μόνη ἡ ἐντολὴ τῆς πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπης εἶναι ἱκανὴ νὰ δικαιολογή σει ἐξ ὁλοκλήρου τὸ ἀσυμβίβαστο τοῦ πλούτου μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ χριστιανοῦ.

ΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

Kαι ήρθε στη γη για να πάθει μαρτύρια,

και μετά, την Σταύρωση.

Θάνατο δια του σταυρού,

για να λάβουμε την λύτρωση,

από τις αμαρτίες μας.

Αναστήθηκε την τρίτη ημέρα,

καθώς λέγουν οι Γραφές,

και Ζει εις τους αιώνες των αιώνων

μεσιτεύοντας στον Ουράνιο Πατέρα,

ζητώντας την σωτηρία μας,

για να μην απολεσθεί κανένας από εμάς,

αλλά να λάβουμε ζωήν αιώνια.

ΕΝΑΡΞΗ

Σκοπός του blog είναι οι αναρτήσεις διαφόρων Χριστιανικών θεμάτων ανεξάρτητα

από δογματικές πεποιθήσεις και φανατικών συγκρούσεων...

Ο Θεός ενώνει τους ανθρώπους με την αγάπη Του.

Οι απόψεις σας παρακαλώ να είναι κόσμιες και μέσα από τη Γραφή.